کد مطلب:313867 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:236
قصر ابن هبیره
قصر ابن هبیره، منسوب به بنیانگذارش یزید بن عمر بن هبیره ی فزاری غطفانی می باشد كه فرمانروای عراق از طرف مروان حمار آخرین پادشاه مروانی بوده است. وی آنجا را ساخت اما زنده نماند تا به پایان برساند.
سفاح عباسی كه به خلافت رسید آنجا را مقر خود قرار داد و سقف كاخهای آنجا را تكمیل كرد و بر بناهای آن افزود و آن را به نام جدش هاشم، هاشمیه نامید تا نام جدش جاوید بماند، اما مردم همیشه آن را به همان اسم اولش می خواندند و او می گفت: تعجب می كنم كه نام ابن هبیره از زبان مردم نمی افتد! این بود كه آنجا را ترك گفت و به جای آن، شهر هاشمیه را كه تا امروز آثارش باقی است بنا كرد.
قصر ابن هبیره بزرگترین شهر بین بغداد و كوفه بوده است در بالای رودی قرار داشت كه از سورا سربرمی آورد و به آن نهر آبی رحی می گفتند. از بالای قصر شروع می شد و به سورا در پایین قصر می ریخت. موقعی كه ستاره ی شهر حله طلوع كرد و آوازه اش در آغاز قرن ششم هجری همه جا پیچید، ستاره ی اقبال شهر ابن هبیره، یا قصر ابن هبیره، غروب كرد. به طوری كه بعدها تعیین محل قصر مذكور دشوار شد، اگر چه بعضی
[ صفحه 191]
نقشه های جغرافیایی آن را به صورت خرابه های زیادی، در چند میلی شمال خرابه ها و آثار گسترده ی بابل قدیم، نشان می دهد. [1] .
سفاح عباسی كه به خلافت رسید آنجا را مقر خود قرار داد و سقف كاخهای آنجا را تكمیل كرد و بر بناهای آن افزود و آن را به نام جدش هاشم، هاشمیه نامید تا نام جدش جاوید بماند، اما مردم همیشه آن را به همان اسم اولش می خواندند و او می گفت: تعجب می كنم كه نام ابن هبیره از زبان مردم نمی افتد! این بود كه آنجا را ترك گفت و به جای آن، شهر هاشمیه را كه تا امروز آثارش باقی است بنا كرد.
قصر ابن هبیره بزرگترین شهر بین بغداد و كوفه بوده است در بالای رودی قرار داشت كه از سورا سربرمی آورد و به آن نهر آبی رحی می گفتند. از بالای قصر شروع می شد و به سورا در پایین قصر می ریخت. موقعی كه ستاره ی شهر حله طلوع كرد و آوازه اش در آغاز قرن ششم هجری همه جا پیچید، ستاره ی اقبال شهر ابن هبیره، یا قصر ابن هبیره، غروب كرد. به طوری كه بعدها تعیین محل قصر مذكور دشوار شد، اگر چه بعضی
[ صفحه 191]
نقشه های جغرافیایی آن را به صورت خرابه های زیادی، در چند میلی شمال خرابه ها و آثار گسترده ی بابل قدیم، نشان می دهد. [1] .
[1] مهاجران آل ابي طالب عليهم السلام: ص 502 و 503.